Mediat italiane i kanë dhënë jehonë zhvillimeve në veri të Kosovës. Presitigjiozja ‘La Repubblica’ ka analizuar rolin dhe synimin kryesor të Kremlinit në Ballkanin Perëndimor.
Shkrimi i plotë
Këtë herë shpërthimi është edhe më afër Italisë. Një zjarr mbi të cilin fryjnë me kokëfortësi emisarët e Kremlinit, me të njëjtin synim të pushtimit të Ukrainës: të vihet në dyshim arkitektura e sigurisë në Evropë e projektuar në tridhjetë vitet e fundit. Duke filluar nga ku filloi gjithçka: Ballkani.
Dje në Kosovë përfaqësuesit e minoritetit serb dhanë dorëheqje në bllok. Një ministër, dhjetë deputetë, drejtues të pushtetit vendor, zyrtarë policie kanë vendosur të largohen nga postet e tyre. Shkak i përplasjes është ajo që ka ndarë prej një viti të vetmin shtet të krijuar në kontinentin e vjetër: sinjalistika rrugore. Qeveria e Prishtinës ka imponuar miratimin e targave të Kosovës; pakica dëshiron të mbajë serbët. Një komisioner refuzoi t’i përmbahej rregullave të reja dhe u shkarkua. Duke provokuar një protestë që rrezikon të përshkallëzohet në konflikt.
Demonstrata në rrugë janë paralajmëruar edhe në qytetet veriore ku jetojnë serbët. Dhe ka pasur raportime për lëvizje të njësive kosovare kundër trazirave, të drejtuara drejt atyre qendrave. Jo vetëm. Përtej kufirit, Beogradi ka forcuar edhe dislokimin e forcave të tij, të cilat janë vënë në gatishmëri pas shikimit të dronëve të dyshimtë. Me pak fjalë, një shkëndijë që mund të ndezë gjithë vendin.
Kujt i intereson? Vetëm në Rusi. Në Prishtinë dje, kryeministri Albin Kurti bëri thirrje për të mos bojkotuar institucionet, duke u bërë thirrje serbëve etnikë që “të mos bien pre e manipulimeve politike dhe lojërave gjeopolitike”. Më pas ai akuzoi Beogradin: “Po bëhet instrument i Kremlinit”.
Në të njëjtat orë, presidenti i Serbisë Aleksandar Vuçiç ka takuar ministrat e tij, ka takuar patriarkun ortodoks Porfirije dhe ambasadorin rus dhe kinez për të diskutuar situatën në Kosovë. Një telefonatë i është kushtuar ambasadorit amerikan. Vuçiç tha se do të mbrojë “interesat jetike kombëtare”.
“Tensionet në rritje mes Serbisë dhe Kosovës janë shqetësuese”, shkroi mbrëmë ministri i Jashtëm Antonio Tajani: “Kam kërkuar nga ambasadorët tanë në Beograd dhe Prishtinë që të dërgojnë ftesë për moderim dhe dialog, në mënyrë që të ketë një kompromis të drejtë. Italia është e përkushtuar për stabilitetin dhe sigurinë në Ballkanin Perëndimor”. Italia ka gjithashtu udhëheqjen e trupave të NATO-s që kanë mbrojtur paqen që nga viti 1999: Gjenerali Michele Ristuccia mori detyrën më pak se një muaj më parë. Prej tij varen 3762 ushtarë nga 27 kombe: kontingjenti ynë është kontingjenti më i madh, me mbi 700 burra dhe gra. Kujt i është besuar patrullimi i zonave të nxehta: dje në sheshet e Mitrovicës, kryeqytetit të zonës serbe, janë zhdukur të gjithë policët, përveç karabinierëve. Gjatë natës janë filmuar persona të armatosur, me fytyrë të mbuluar me kapuç, duke marrë kontrollin e disa kryqëzimeve rrugore.
Javën e kaluar Ursula von der Leyen ishte në Beograd. Ajo premtoi ndihmë evropiane për të mbështetur rritjen e çmimit të energjisë, duke vënë në tryezë 165 milionë euro. Por ajo gjithashtu kërkoi që të përafrohet me politikën e BE-së dhe të respektohen sanksionet kundër Moskës, të cilat Serbia nuk i zbaton. Tre ditë më parë, kancelari gjerman Olaf Scholz mblodhi së bashku përfaqësues të vendeve të Ballkanit në Berlin, duke lëshuar një paralajmërim të qartë: Beogradi duhet të vendosë nëse dëshiron të qëndrojë me Evropën apo me Rusinë. Megjithatë, përpjekjet diplomatike të Bashkimit Europian deri më tani kanë dështuar të arrijnë rezultate. Dhe të njëjtat thyerje etnike duken gati të rishfaqen edhe në Bosnje, ku opozita po konteston fitoren e fundit të Milorad Dodik në zgjedhjet për presidencën e Republikës Serbe, një nga tre entitetet që përbëjnë shtetin federal të lindur pas luftës civile. Dodik, shumë i afërt me Kremlinin dhe i sanksionuar nga SHBA, është takuar dy herë me Putinin muajt e fundit. Plani i tij politik është i qartë dhe subversiv: të marrë pavarësinë e plotë për serbët e Bosnjës.
Sarajevë, Prishtinë: sikur duart e historisë po vrapojnë mbrapa, duke rrezikuar ekuilibrat e ndërtuar me mundim pas konflikteve të ashpra dhe gjithmonë të varura në mur, pa gjetur stabilitet të vërtetë. Por objektivi strategjik i Moskës është pikërisht pastrimi i hartave të hartuara pas rënies së Murit, për të imponuar rolin e saj si një fuqi e madhe. Me çdo kusht.
